همهمه ی یک ذهن مسدود

دلم آبستن مرگ است می دانی؟

دلم را در تلاءلوهای این گرداب می خوانی؟

دلم تنها،

دلم آشوب و پر درد است

تو می دانی؟

چرا در خواب می مانی؟

دلم آشفته تر،

از عالم و آدم گریزانم

چنین مردن روا باشد،

تو که جانی!

ولی اینجا و پنهانی،

غریب و ساکت و سرد و غزل خوانی

بدان ای یار

ای آوار

این تکرار

این تکرار

می مانی؟

               "شیما مجیدی"

همهمه ی یک ذهن مسدود ...

غرق شدن در هوای یار کجا

غرق شدن در انتظار کجا

آمدن در میان جمع ما

با سری در انفجار کجا

غرق شدن درون یک خوشی

با شدن درون خار کجا

غرق شدیم و می شویم بارها

اين كجا و درد هربار كجا

"شيما مجيدى"

همهمه ی یک ذهن مسدود ...